«Եվ Իր աշակերտներից մեկն ասաց. «Տեր, ինձ թույլ տուր, որ գնամ նախ իմ հորը թաղեմ»: Հիսուս նրան ասաց. «Դու իմ հետևից արի և թույլ տուր, որ մեռյալները թաղեն իրենց մեռելներին»: (Մատթ. 8:21-22, Մարկ. 1:29-34, Ղուկ. 9:57-60): Ինչո՞ւ Հիսուս չի թույլատրում Իր աշակերտին մասնակցել հարազատ հոր թաղմանը: Ինչո՞ւ աշակերտը պետք է ուրանար ծնողին` երկրային կյանքի վերջին հանգրվանում:

Սա նշանակում է ոչ թե ուրանալ ծնողին, այլ՝ նվիրվել Աստծուն: Տասնաբանյան միաժամանակ կոչ է անում պատվել հորն ու մորը և ամբողջ սրտով, հոգով և մարմնով սիրել Աստծուն: Այդ պատճառով մեր Տերն ասաց նաև, թե օրենքի մեջ մեծ պատվիրանը սերն է Աստծո և ոչ նվազ կարևոր` մերձավորի հանդեպ: Ուստի, Տերը չի մերժում նվիրումը մարդկանց, մանավանդ ծնողների նկատմամբ: Ղուկ. 9:57-60 հատվածը մեջբերելիս Դուք կիսատ եք թողել Տիրոջ խոսքը, որ գրված է. «…իսկ դու գնա, քարոզիր Աստծո արքայությունը», որովհետև «…երբ մեռելները կլսեն Աստծու Որդու ձայնը, և  նրանք, որ կլսեն, կապրեն» (Հովհ. 5:25): 
Հայկական ծիսակարգի համաձայն` թաղման կարգը կոչվում է հուղարկավորություն, որ կազմված է երկու բառից` ուղի  և  արկանել, որ նշանակում է ուղեկցել, ճանապարհ դնել: Տիրոջ պատվիրանի համաձայն՝ քահանան ու ժողովուրդը գնում են հանգուցյալին ուղեկցելու դեպի Աստծո արքայություն: Սա նշանակում է, որ մահացածներին արդեն Քրիստոսի հարության ներքո «մեռել» չեն համարում, այլ` ննջեցյալներ, ովքեր Քրիստոսի երկրորդ գալստյան ժամանակ կլսեն Աստծո Որդու ձայնը և դուրս կգան գերեզմաններից (Տես Հովհ. 5:28-29): Իսկ նրանք, ովքեր այս հավատը չունեն, «մեռել»-ից չեն տարբերվում, որովհետև «ողորմելի են, քան բոլոր մարդիկ» (Ա Կորնթ. 15:18-19), և հենց նրանք են համարում, թե թաղման, և ոչ` հուղարկավորության են գնացել: Այս պատճառով Տերն ասաց. «Թույլ տուր, որ մեռյալները թաղեն իրենց մեռելներին»: