Ի՞նչ անել, երբ ցավ ունենք, ինչպե՞ս բուժենք մեր սիրտն ու հոգին ու թույլ չտանք, որ ցավը մեր կյանքը վերածի մղձավանջի. ստորև Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու խորհրդակատար Տեր Զաքարիա քահանա Անանյանի հետ զրույցից հատված:

Մեր ցավերի ու առաքելության մասին

-Յուրաքանչյուրս ունենք ցավեր՝ մեծ ու փոքր, բայց ունենք առաքելություն, որպես Քրիստոսի հետևորդներ, օգնելու մեկս մյուսին: 

Մեր հասարակությունը ստացել է ուժեղ հարված, շատերը կորցրել են իրենց հարազատներին: Ցավը հաճախ մեր կյանքը փոխում է: Ոմանք փորձում են անտեսել ցավը, խուսափել ցավից, բայց այն անխուսափելի է: Ոմանք չարանում են իրենց նմանի դեմ, պատերազմի մեջ են մտնում հասարակության ու Աստծո դեմ՝ շարունակ հարցնելով՝ ինչո՞ւ հենց իրենք: Երբեմն ցավը վերածվում է մղձավանջի և ոմանք դրանից ազատվելու միակ ելքը համարում են իրենց կյանքին վնաս տալը: Կան նաև մարդիկ, որոնք դեմ հանդիման են կանգնում ցավին ու ընդունում այն՝ որպես իրենց բաժին հասած մի փորձություն: Ցավին տալիս են այլ մեկնաբանություն ու գույն: 

Ճանապարհ, որը պետք է անցնել անհատապես

-Ծառայության ընթացքում մենք՝ հոգևորականներս, հանդիպում ենք վշտաբեկներին, որոնք հայացքներն ուղղել են դեպի եկեղեցի: Հաճախ մեզ պատկերացնում են՝ որպես հրաշագործի, որը մի խոսքով պետք է ցույց տա ելքը: Մենք, հիմնվելով Ավետարանի վրա, կարող ենք ցույց տալ այն ուղղությունը, որով պետք է ընթանալ, սակայն այդ ճանապարհը պետք է անցնի յուրաքանչյուրն անհատապես: Քրիստոս խաչով բարձրացավ դեպի Գողգոթա, ճանապարհը շատ ծանր էր: Յուրաքանչյուրը պետք է անցնի իր ճանապարհն այն գիտակցումով, որ որքան էլ դժվար լինի ուղին, ընդհուպ մինչև խաչելություն, մահ, կա հարություն, ցավից ազատում: 

Ցավ, որը պետք է ընդունել 

-Յուրաքանչյուրն իր կյանքում ունի ցավ, որի հետ պետք է առերեսվի: Եթե մարդը ցանկանում է ազատվել ցավից, պետք է ընդունի այն, որքան էլ փորձում է այդ պահը հետաձգել: 

Պետք է ընդունենք, որ գոյություն ունի մահը, և այն պատիժ չէ. ժամանակավոր բաժանում է: Երբեմն պատմությունը կարող է շուտ ավարտվել, սակայն դա չի նշանակում, որ պետք է գիրքը ծալել: Հարազատի բացակայության ցավը թեև մնում է, սակայն նրա բացակայությունը կարող է ընկալվել այլ կերպ: Հարազատն իրենց հետ չէ, բայց միայն ֆիզիկապես, իր ֆիզիկական ներկայությունը փոխվել է հոգևոր ներկայության: 

Հարատև գործ և աղոթք

-Որքան էլ մարդկանց թվա, որ իրենց բաժին հասած ցավն անտանելի է, պետք է ծնկները ծալված մնան, Աստծով ամեն ինչ հնարավոր է: Հարազատից բաժանումը չպետք է լինի պատճառ՝ չարանալու: Այդ բաժանումը մեր առջև դնում է պարտավորություն՝ հարատև գործ և աղոթք մեր հարազատի հիշատակի համար: Պետք է ոչ թե սգի մեջ հարատևել, այլ բարի գործով, աղոթքով թեթևացնել բաժանման ցավը:

Երբ դիմացինը ցավ ունի…

-Մեր առաքելությունն է՝ ցավը կիսել: 

Ցավի ճնշման ներքո մարդիկ մեկուսանում են հասարակությունից, որովհետև յուրաքանչյուրը կարող է մտածել, թե մենակ է, որևէ մեկը չի ընդունում իր ցավը և չի հասկանում իրեն: Մեր՝ քրիստոնեական հասարակության խնդիրն է  սիրով, ջերմությամբ այդ մարդկանց ետ բերել առօրյա կյանք: Մենք այսօր խնդիր ունենք առանձնահատուկ ուշադրություն դարձնել նրանց, քանի որ նրանք ունեն մեր սիրո ու կարեկցանքի կարիքը: Մեր գործողությունների հիմքում պետք է լինի աստվածային սերը: Երբ  փորձում ենք խնամել դիմացինին, որը ցավ ունի, կատարում ենք Աստծո պատվիրանը՝ սիրում ենք: Պետք է օգնենք դիմացինին մեր գործով, խոսքով, աղոթքներով: Յուրաքանչյուրը պետք է հասկանա, որ ցավի հետ մենակ չէ: 

Անի Ավագյան