Մենք փնտրում ենք Աստծուն՝ Լույսը, փնտրում ենք Նրան ամեն հնարավոր վայրում և կարծում ենք, թե չենք գտնում, սակայն ո՞րն է իրականությունը։

Վիրավորանքները մեզ ստիպում են դառնալ հիշաչար, սակայն հիշաչարությունը անվստահություն է Տիրոջ հանդեպ, այն կարծես անհուսություն է։

«Ամենատես»՝ հենց այս հատկանիշով ենք բնութագրում Տիրոջը։

«Խոնա՛րհ եղեք Տիրոջ առաջ, և նա ձեզ կբարձրացնի»

Որտեղ խաղաղություն է փնտրվում, այնտեղ առաջնահերթ պայման է, նախ ձեռք բերվեն ճշմարտություն ու արդարություն:

Ինչ որ այստեղ ծածկելու լինես մի քահանայի առաջ, ստիպված կլինես դատարանի օրն այն մերկացնելու ողջ աշխարհի առաջ։

Գոհունակությունը կախված չէ այսինչ կամ այնինչ մարդուց ու առարկայից, այն կախված է մեր իսկ հոգեկան վիճակից։

«Հերոս միայն նրանք չեն, ովքեր իրենց արյունը կտան։ Նրանք փառքի արժանի հերոսներ են։ Բայց նա, ով իր քրտինքը կխառնի հայ հողին, նա էլ հերոս է»:

Աստված տեսնում է ամենքիս լավ ու վատ գործերը ու մշտապես նրա աչքը մեզ է ուղղված:

«Ով մինչև վերջ համբերի, նա պիտի կփրկվի» (Մատթ․10.22),- գրված է Սուրբ Գրքում։ Մեր ժողովրդական իմաստությունն էլ հաստատում է այս միտքը՝ ձևակերպելով՝ «Հա...

Մարդն ինչպիսի պայմաններում էլ լինի, պետք է ըմբռնի հարգանքի նշանակությունն ու արժեքը։

Աստված ստեղծել է մեզ՝ շնորհելով մեզ ամենակարևոր և ամենաթանկ արժեքներից մեկը՝ ազատ կամք, որը տնօրինում եք ինքներս՝ ապավինելով Նրան։